Waarom Loek Hermans gewoon domme pech heeft

Failliet? Niets aan het handje

Tot een jaar of dertig geleden was een commissariaat bij een onderneming een veilige baan. Je kwam vier tot tien keer per jaar bijeen, de vergadering werd afgeblust met een borrel en een diner waarna je onder het genot van een goed glas cognac of whisky bij het kabbelend haardvuur nog wat na koutte. Voor dit werk mocht je een rekening sturen van enkele tienduizenden guldens. Ging de tent failliet? Niets aan het handje. Voor je het wist, kon je via je netwerk als commissaris aanschuiven bij een andere onderneming.

Kwartet

De bekendste exponent van dit mechanisme is, sinds gisteren, Loek Hermans. Als het sec om het aantal commissariaten gaat, moet hij weliswaar een boel bestuurders voor zich dulden maar wanneer adviesfuncties mee mogen tellen, zijn er weinigen die zich zo een gretig verzamelaar tonen als deze geboren Heerlenaar. Zelfs types als Frans Cremers, Cees Veerman en Kees van Lede moeten vrezen het tegen Hermans af te leggen wanneer hij hen uitdaagt voor een potje commissariaat- en adviesfunctiekwartet, een onder Haagse amici geliefd gezelschapsspel.

Bijbanenjongleur

De voormalige leraar maatschappijleraar die in de jaren tachtig de politieke arena binnen stoof als een van Ed Nijpels’ jonge liberale én brutale honden, geldt anno 2015 als een van de grootste bijbanenjongleurs van de lage landen. Telt u even mee. Hermans is voorzitter van Greenport Holland, een belangenvereniging uit de tuinbouwsector, hij is voorzitter van de financiële branchevereniging Adfiz, voorzitter van het Platform Hout in Nederland, een belangenclub uit de hout- en papiersector, voorzitter van de raad van toezicht van hulporganisatie Care en eveneens van de Stichting Katholieke Universiteit Nijmegen, een orgaan dat toezicht houdt op het universiteitsbestuur. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wanbeleid

Onze Loek oefent zoveel functies op zoveel verschillende terreinen uit dat het enige waar hij vermoedelijk verstand van heeft het uitoefenen van functies is. Des te verbazingwekkender is het feit dat uitgerekend voor hem, de gepokt en gemazelde pluche stoelen-goochelaar, het doek is gevallen – en nog wel met een daverende klap. De Ondernemingskamer stelde maandag dat Loek, voor zijn talrijke verdiensten voor het koninkrijk onderscheiden als Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw en als Officier in de Orde van Oranje-Nassau, zich in zijn functie als voorzitter van de Raad van Commissarissen van Meavita schuldig heeft gemaakt aan wanbeleid.

Bestuurlijke immuniteit

Aan collega’s opzettelijk informatie achterhouden, geklungel, over de financiële chaos heen het raam uit turen – zelden heeft deze Kamer een hardere noot gekraakt. In een reactie zei Loek gisteren: ‘We weten nu waaraan een Raad van Commissarissen moet voldoen in deze tijd.’ Een merkwaardige opmerking. Loek heeft toch niet ook al zitten slapen in de Tweede Kamer? Hij was lid van het parlement toen daar in 1987 de Wet Bestuursaansprakelijkheid bij Faillissementen werd aangenomen. Die wet, waar later nog driftig aan is gesleuteld, maakte alles anders. De vergoeding, de dinertjes, de nazit en het glas Scotch, dat bleef allemaal gewoon bestaan. Alleen wanneer de zaak bankroet ging, kon je je niet langer verschuilen achter bestuurlijke immuniteit.

Loek speelt stommetje

De curator en de rechter-commissaris konden voortaan bekijken of het bestuur steken had laten vallen. Natuurlijk, iedereen maakt fouten. Alleen als de steken van een Grand Canyon-achtige breedte waren, liep je de kans persoonlijk op je vestje te worden gespuugd, een risico dat was af te tikken met een bestuurdersaansprakelijkheidsverzekering. Als telg uit een katholiek nest, zal Loek  God op zijn blote knieën danken voor het bestaan van deze polis. Natuurlijk wist Loek wat er ‘in deze tijd’ van een RvC wordt verwacht. De code Tabaksblat, good governance, bestuurlijke transparantie, verantwoord ondernemen – het moeten woorden zijn die hem bij het uitoefenen van functies in de mond bestorven liggen. Ach, Loek speelt gewoon stommetje. Net zoals hij eerder zijn verantwoordelijkheid voor het Meavita-debacle weg woof. Alleen komt hij er nu niet meer mee weg. Behalve het potje kwartet wint Loek nu ook bij het zwarte pieten van zijn vrienden. Ze zijn allemaal weleens boven de cijferbrij ingedut. Alleen Loek heeft de pech dat die vervelende juristen van de vakbond een voorbeeld willen stellen.

Robert Jan Blom