Een wereldberoemd bedrijf, met bouwprojecten die bejubeld worden over de gehele wereld. De werknemers zijn trots op hún bedrijf en gaan elke dag blij naar hun werk. De toekomst ziet er prima uit en er ligt een flinke stapel opdrachten op de bureaus van de bestuursleden. Ook de bank is gelukkig met zo’n mooie klant en is buitengewoon tevreden met een verstrekt krediet van € 700 miljoen. En de aandeelhouders? Die beleggen en beleggen alsof het hun laatste kans is. Tsja, het leven van een succesvolle ondernemer kan geweldig zijn. Aldus het perfecte profiel van technisch bedrijf Imtech.
Het is begin 2015. Directievoorzitter Gerard van de Aast meldt dat het bedrijf ook nog in de lift zit. Voor de beleggers blijft het feest. Ze gaan er vol in, de strijd om de beleggerswinst.
En dan is het augustus 2015. Het perfecte profiel is plotseling verroest, beschadigd, aan stukken gescheurd: wanbeleid, corruptie, verduistering, schaamteloos beleid, omkoperij, fraude, zelfverrijking en Imtech-directieleden die leven in hun wereldje van snelle auto’s, gigantische beloningen en bonussen.
Raad van Bestuur, adviseurs, banken: iedereen heeft zitten slapen, zo luidt het algemeen oordeel van de wereld. Er is gejat! Gejat van de bank, gejat van het bedrijf, van de opdrachtgevers, van de schuldeisers en er is vooral gejat van de werknemers.
Vanwege administratieve redenen is er surseance (uitstel van betaling aangevraagd). Maar het netto verlies zit al op honderden miljoenen en de bank weigert de schuld verder te laten oplopen.
Ik ben loeiend, laaiend boos. Namens 22 duizend werkloze medewerkers. Enige tijd geleden heb ik ervoor gepleit om wanbeleid, leidend tot faillissement en/of het ontslag van onschuldige werknemers strafbaar te stellen. Welnu, kijken wij naar de situatie van Imtech, dan zal het strafproces tot een gigantische affaire uitgroeien. Tot de verdachten behoren de bestuursleden, raden van commissarissen, bankiers, adviseurs van de Duitse Imtechvestiging en vervolgens deze zelfde groep van de Nederlandse vestiging. Dit moet gaan om tientallen bazen die wanbeleid voerden, lieden die hebben gejat en opdrachtgevers hebben omgekocht in Duitsland, Polen en wellicht in nog veel andere landen, nitwits die verkeerde adviezen hebben verstrekt en daar tonnen voor hebben geïncasseerd en bankiers die van hun goedbetaalde vak geen hout snappen.
Iedereen die iets heeft te maken met de ondergang van het bedrijf en de 22 duizend werknemers moet kaal worden geplukt door de belasting, de schuldeisers en de rechtbank. Deze lieden moeten ontdaan worden van hun hoge banktegoeden, hun mooie huizen, hun flitsende auto’s, hun juwelen en vooral voorlopig ook van hun vrijheid.
Mensen die zoveel leed aanrichten horen thuis in een kleine kamer, met een bed en een mini-tv’tje. Kamers die we ook wel gevangeniscellen noemen. Verder moet er een levenslang verbod van kracht worden dat deze onbenullen ooit nog een bedrijf mogen leiden of oprichten. Als ze na een jaar of tien uit de bak komen, mogen ze nog slechts een krantenwijk beheren, maar zelfs op die taak moeten deze mislukte lieden grondig gecontroleerd worden op een zuivere taakuitoefening.
We wachten de veroordelingen af in het grootste strafproces rond de amateurs van Imtech. Intussen vraag ik extra aandacht voor de hardwerkende medewerkers. Zij staan met lege handen en ‘mogen’ de rest van hun leven invullen met zinloze sollicitaties. Verder ‘mogen’ zij voor slechts één jaar een werkloosheidsuitkering tegemoet zijn. Daarna wordt het op een houtje bijten, met een bijstandsuitkering. Dat betekent koophuis verkopen, kinderen van paarsrijles halen, auto weg, vakanties voorbij enzovoort.
Als dan de aanstichters van deze enorme ramp er met een mooie bonus, een prachtig huis een en baan bij een ander bedrijf ‘vandoor’ gaan, vraag ik asiel aan in het buitenland, liefst een land waarin dit soort stupide rampen wél keihard afgestraft worden.
Robert Jan Blom